کتاب بی‌پایان

کتاب بی‌پایان با عنوان کامل بی‌پایان: ذهنت را آزاد کن و در جنگ زندگی پیروز شو اثری درباره چگونگی رو در رو شدن با زندگی می‌باشد و شما را به تلاش برای شناخت توانایی‌هایتان وا می‌دارد. این کتاب تالیف دیوید گاگینز، ملقب به سرسخت‌ترین انسان جهان است. او پیش از این کتاب «نمی‌توانی مرا شکست دهی» را نوشته است که جزو پرفروش‌ترین کتاب‌های جهان است. ترجمه کتاب نیز توسط سمانه احمدزاده انجام گرفته است.

مشخصات کتاب بی‌پایان

نام کامل: بی‌پایان: ذهنت را آزاد کن و در جنگ زندگی پیروز شو

نویسنده: دیوید گاگینز

مترجم: سمانه احمدزاده

نام انگلیسی: Never Finished

سال چاپ: ۱۴۰۲

تعداد صفحات: ۲۷۲

ناشر: انتشارات اندیشه آگاه

قطع: رقعی

جلد: شومیز

بخشی از کتاب بی‌پایان

باور را می‌توان نیرویی ذاتی، قدرتمند و راسخ دانست. دانشمندی به نام دکتر کورت ریشتر در دهه 1950 با انجام آزمایشی این ایده را به اثبات رساند؛ او ده‌ها موش را جمع‌آوری کرد و در استوانه‌های شیشه‌ای پر از آب انداخت، که عمق آنها 30 اینچ بود. موش اول برای مدت کوتاهی روی سطح آب دست و پا زد، سپس به سمت پایین شنا کرد تا روزنه‌ای برای فرار بیابد. آن موش در عرض دو دقیقه جانش را از دست داد. چند موش دیگر نیز از همین الگو پیروی کردند. تلاش برخی از موش‎ها تا پانزده دقیقه به‌طول انجامید، اما همه آنها درنهایت تسلیم شدند. ریشتر از نتیجه آزمایش خود شگفت‌زده شد، زیرا موش‌ها شناگران فوق‎العاده قابلی هستند، اما در آزمایشگاه او، همگی بدون تقلا و کوشش چندانی غرق شدند؛ بنابراین، او تغییر کوچکی در آزمایش خود به وجود آورد.

بعد از اینکه او دسته‌ دیگری از موش‌ها را در ظرف‌های شیشه‌ای قرار داد، آنها را به‌دقت تحت نظر گرفت و در لحظه‌ای که به نظر می‌رسید، موش‎ها در شُرف تسلیم شدن هستند، او و همکارانش آنها‏ را از آب بیرون می‌آوردند، با حوله خشکشان می‌کردند و به آنها‌ زمان کافی می‌دادند تا ضربان قلب و سرعت تنفسشان به حالت عادی بازگردد و براساس استاندارد‌های فیزیولوژیکی، محققان اطمینان پیدا کنند که خطری جان موش‎ها را تهدید نمی‎کند. ریشتر و همکارانش قبل از شروع مجدد آزمایش اولیه، چندین بار دیگر این کار را تکرار کردند. سپس ریشتر مجدداً گروهی از موش‌ها را به استوانه شیشه‌ای مرگبار بازگرداند و تکاپوی آنها را زیرنظر گرفت. این‌بار، موش‌ها تسلیم نشدند. آنها‌ به‌طور متوسط شصت ساعت با پشتکار و بدون اینکه غذا یا استراحتی دریافت کنند، شنا کردند. یکی از موش‎ها توانست هشتاد و یک ساعت شنا کند.

ریشتر در گزارش خود اظهار داشت که در دور اول، موش‌های مورد مطالعه به‌دلیل ناامیدی دست از تلاش کشیدند، اما دسته دوم برای مدت طولانی به تلاش‎ خود ادامه دادند، چراکه احتمال می‌دادند شاید کسی بیاید و جانشان‎ را نجات دهد. امروزه تحلیل متداول مبتنی بر آن است که مداخلات ریشتر مغز موش‌ها را دستخوش تغییراتی کرد که به‌خوبی قدرت امید را برای همه ما روشن می‎کند.